Tekst będzie krótki, chciałbym się skupić na problemie starych taśm używanych przez nas w działalności wspinaczkowej, w szczególności kiedy wymienić taśmy z dyneemy? Zacznijmy od rozróżnienia rodzajów taśm:
- Poliamidowe („nylony”, szerokie – powyżej 16 mm), dalej „PA”,
- Polietylenowe (dyneemy, dynexy etc., najczęściej posiadają również domieszkę PA), dalej „PE”.
Czym się różnią? PE są bardziej statyczne, włókna posiadają większą wytrzymałość na zrywanie i przetarcie, mniej chłoną wodę, z drugiej strony mają niższą temperaturę topnienia (145 stopni vs 245 stopni dla PA) a sama taśma PE większy poślizg (co ma bardzo duże znaczenie w zakresie stosowania węzłów). Jeżeli szukacie podstawowych informacji dotyczących konstrukcji i użytkowania taśm – odsyłam do instruktorów wspinaczki, podręczników lub fachowych opracowań w internecie, np.:
- Darek Kaptur, Ograniczenia wytrzymałościowe pętli wykonanych z taśm
- Ch. Hummel, F. Hellberg, Tales from a sling jugle, DAV
Załóżmy jednak, że macie już swój zestaw sprzętu wspinaczkowego, wiecie jak go używać. Są tam różne taśmy: pętle zszywane PA, pętle zszywane PE, taśmy w ekspresach, może jakieś wiązane pętle z taśmy rurowej (PA). W szczególności u starszych stażem wspinaczy widujemy cały przekrój sprzętu, który (sądząc po wyglądzie) może czasem osiągać pełnoletność. Czy mamy podstawy aby bać się takich taśm?
Producenci, podobnie jak w przypadku użytkowania lin czy uprzęży, podają zwykle maksymalny okres użytkowania (ok. 10 lat), często też uwzględniają krótsze okresy w zależności od częstotliwości użycia. Czy to wystarcza? Okazuje się, że nie do końca. Nawet kilkuletnie taśmy z PE mogą mieć wytrzymałość nie zapewniającą nam bezpieczeństwa. Zachęcam do lektury pełnego opracowania DAV pt. Careful what you trust – the aging of sling material. Dla leniwych poniżej krótkie podsumowanie.
Autorzy, wykorzystując kilkaset taśm o różnym składzie, znanej historii i okresie użytkowania, próbują odpowiedzieć na pytanie: czy bazując na wieku i wyglądzie możemy ocenić wytrzymałość taśmy? Przyjęto, że wyniki testów wytrzymałości z wartościami poniżej 16 kN są już niezadowalające. Możemy przyjąć, że siły działające na układ przy odpadnięciu prowadzącego mogą oscylować w okolicach 4-8 kN. Taśma z najprostszą kluczką traci wytrzymałość o 50% – stąd 16 kN.
Można w uproszczeniu przyjąć że na spadek wytrzymałości taśmy wpływają uszkodzenia mechaniczne (zerwania włókien, tarcie, temperatura jaka powstaje w momencie zaciskania węzła) oraz czynniki atmosferyczne (promieniowanie UV).
Wyniki testów na zrywarkach potwierdziły korelację między wiekiem, stopniem zużycia (kontrola wzrokowa) i oczywiście składem taśmy, i tak:
- w przypadku taśm PA, dopiero starsze i widocznie używane (ale nie uszkodzone – przetarcia, przedarcia etc.) egzemplarze wykazywały wytrzymałość poniżej normy (czyli w przedziale 16-22 kN). Dopiero ok. 10% egzemplarzy w wieku 6-10 lat, z mocnymi oznakami zużycia zrywało się poniżej 16 kN.
- w przypadku taśm PE (dyneema), już blisko połowa taśm w wieku 3-5 lat wykazywała zbyt niską wytrzymałość! Nieco wyższy odsetek wystąpił w kategorii taśm starszych (6-10 lat). Wszystkie „słabe” egzemplarze miały widoczne lub mocne ślady zużycia.
Oczywiście sami na własnym sprzęcie nie będziemy prowadzili prób zrywania – musimy więc oprzeć się o swoją trzeźwą ocenę i zdrowy rozsądek. Osobiście zakładam, że skoro działalność w górach niesie ze sobą na tyle dużo zagrożeń obiektywnych, sprzęt nie powinien być w żaden sposób wątpliwy. Stąd bazując na powyższych analizach przyjmuję następujące zasady utylizacji taśm:
- Bezwzględnie wszystkie używane powyżej 10 lat,
- Taśmy PA używane krócej niż 10 lat, w przypadku stwierdzenia uszkodzeń lub mocnego zużycia,
- Taśmy PE (dyneema) używane krócej niż 5 lat, w przypadku stwierdzenia mocnego zużycia (nawet w formie zmechacenia), powyżej 5 lat – również w przypadku umiarkowanego zużycia.
- Taśmy PE (dyneema) używane w ekspresach (bez węzłów) używane powyżej 5 lat w przypadku mocnego zużycia.
Możemy też wziąć poprawkę na sposób użytkowania taśm – te w ekspresach, na których nie wiążemy węzłów, dają nam nieco większy margines błędu. Dłuższe, luźne taśmy powinny być traktowane bardziej rygorystycznie.
Powyższe wytyczne dla ekspresów będą adekwatne również dla taśm stosowanych w camach: maksymalnie 10 lat, chyba że zaobserwujemy mocne zużycie. Taśmy te można wymienić, tak zwane „reslingowanie” camów wykonują producenci sprzętu.
Przy okazji zachęcam do prowadzenia ewidencji sprzętu. Metki na taśmach od jakiegoś czasu powinny zawierać datę produkcji (co nie jest jednoznaczne z datą rozpoczęcia użytkowania), ale często już po kilku latach napisy blakną. Metkowanie taśm może być rozwiązaniem, alternatywnie też można kupować taśmy partiami w różnych kolorach, w zależności od daty zakupy – wtedy wystarczy dokumentacja fotograficzna i „katalog elektroniczny”.
Przy okazji polecam inne ciekawe materiały dotyczące wytrzymałości taśm:
Black Diamond QC Lab: slings and quickdraws
DMM: How to break nylon & dyneema slings